Można sympatyzować z tym czy innym zespołem, ale jeżeli kochasz sport, kochasz koszykówkę i zostawiasz w tym chociaż odrobinę swoich emocji, musisz doceniać to, co wyprawiają chłopcy ze stanu Massachusetts.
To co oglądamy w serii z Miami dzieje się jak gdyby wbrew prawom fizyki. Na jednej szali Celtics i przymiotniki, które przyległy już do nich na stałe. Starzy, kontuzjowani, wolni, najgorzej zbierający. Połowa ich składu mecze ogląda w telewizorze z wysokości szpitalnego łóżka, a ci, którzy grają też nie są do końca zdrowi. Wszystkie siły spożytkowali już na powolne doczłapywanie się do finałów konferencji, co już samo w sobie stanowi dla nich wielki sukces. Po drugiej stronie Miami Heat, drużyna koszykarskiej nowej ery, z najwspanialszymi atletami XXI w. Wadem i Jamesem na czele. Niewielu było takich, którzy postawiliby na nich złamanego grosza. Spodziewaj się niespodziewanego.
Przychodzi mi tu na myśl analogia związana z futbolem. Chodzi mianowicie o tegoroczny triumf Chelsea Londyn w piłkarskiej Lidze Mistrzów. Celtics mają szansę w tym roku stać się takimi Londyńczykami basketu, którzy po laury sięgali w najmniej oczekiwanym etapie swojej sportowej drogi. Często spotykam się z opiniami (także w przypadku 'the blues'), że któraś tam drużyna bardziej zasłużyła na zwycięstwo bo stworzyła więcej sytuacji podbramkowych, czy też prezentowała ładniejszy dla oka styl. I za każdym razem okazuje dezaprobatę dla tego rodzaju opinii. Na wygraną bardziej zasłużył ten, który włożył w grę całe serce i zdobył bramkę czy punkt więcej od przeciwnika.
O 2:30 w nocy z czwartku na piątek mecz nr 6 serii, w której nic jeszcze nie jest roztrzygnięte.
It's all about 18
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz